Gelegen in de gemeente Fosdinovo, werd in 1124 het Kasteel Malaspina geregeerd door de adellijken van Erberia namens de bisschoppen van Luni. Tijdens de XIIIe eeuw kondigde de opkomst van de familie Malaspina het einde van het domein van de bisschoppen van Luni aan in het gehele territorium.

Aan het begin van de veertiende eeuw verplaatste de markies Malaspina, na het ontvangen van steun van Enrico VII en de Scaligeri, de zetel van de markies van Fivizzano naar Fosdinovo, in het kasteel dat vandaag de dag nog hun naam draagt. Na een korte periode waarin het in handen was van Castruccio Castracani, kwam het kasteel definitief terug in het bezit van de familie Malaspina in 1334.

De markiezen ondernamen vervolgens grote uitbreidingswerkzaamheden en transformaties van het kasteel, met de toevoeging van talrijke wachttorens en defensieve bastions aan de buitenkant, terwijl de binnenkant veranderd werd tot een geraffineerde aristocratische residentie.

Onverwoestbaar beschouwd, kwam het kasteel bijna ongedeerd uit de aardbeving die in 1922 de Lunigiana trof.

In één van de kamers van het kasteel bevindt zich de zogenaamde “put van de vergetelheid”. Volgens de legende, gooide de markiezin Cristina Adelaide Pallavicino, echtgenote van Ippolito Malaspina, haar minnaars in deze valkuil bezaaid met messen nadat zij haar sexuele honger gestild had. In werkelijkheid, is het veel waarschijnlijker dat deze put gebruikt werd door de Malaspina om hun vijanden uit te schakelen.